de Rode Muur: recensies, besprekingen, samenvattingen – literatuur en non-fictie
Plakplek voor lovende, kritische en leerzame boekbesprekingen
Het is allemaal erg en vervelend wat de personages overkomt. Maar we krijgen nauwelijks de tijd ons erdoor mee te laten slepen. Het verhaal wordt met grote sprongen geëntoend.
Mathilde is deel 1 van de trilogie Het land van de anderen van Leïla Slimani. Het verhaal is gebaseerd op de geschiedenis van de auteur zelf.
De uitzichtlozen is absoluut een aanrader. Ik ben ervan overtuigd dat de belevenissen van Anthony, Hacine en Stéphanie je niet snel loslaten.
Zodra je De uitzichtlozen (Leurs enfants après eux) van Nicolas Mathieu openslaat, springen de hormonen er met bosjes uit. Het is de zomer van 1992 en de jongeren van het fictieve Noord-Franse plaatsje Heillange willen wat beleven. Iets doen. Ergens heen. Maar wat? Waarheen? Geen idee. Er is niets. Dus verzinnen ze zelf maar het een en ander. Van kanodiefstal tot huisfeest. Verliefdheden. Onhandige seks. En vooral veel alcohol en andere drugs.
Sadisme, martelingen en jongens die voorgoed verdwijnen. Echt gebeurd. Dat is op zich al aangrijpend. Maar Whitehead heeft er ook literair gezien een goed boek van gemaakt.
De jongens van Nickel van Colson Whitehead is geen vrolijk boek. Je leest er over verschrikkelijke wantoestanden op een tuchtschool, die maar voortduren en voortduren, ondanks dat de buitenwereld ervan af weet.
Potloden slijpen. Modellandschappen maken. Tijd genoeg dus om de fantasie de vrije loop te laten.
Punten aan potloden slijpen. Klinkt als een prima beroep. De hoofdpersoon uit Zo zie je alles van Donald Niedekker doet het al bijna dertig jaar voor Ikea. In zijn vrije tijd maakt hij modellandschappen. Minimaal net zo interessant. Het is rustgevend en scherpt de geest. Bovendien is het een mooie gelegenheid je fantasie te volgen en meer grip te krijgen op je eigen herinneringen.
In Zwarte Schuur wisselt Oek de Jong fascinerende hoofdstukken af met erg saaie. Ondanks alle slipjes en jaren zeventig pikanterieën die voorbij komen.
Net als een klassiek drama kent Zwarte schuur van Oek de Jong vijf delen. Maar daarmee is het nog geen klassieker. In dit geval was een beetje minder zeker een beetje meer geweest.
‘Moussa of de dood van een Arabier’ is een commentaar op ‘De vreemdeling’. En tegelijkertijd een eerbetoon aan het hele oeuvre van Albert Camus.
In 2015 won Kamel Daoud de Prix Goncourt voor zijn roman Moussa of de dood van een Arabier (Meursault, contre-enquête). Het verhaal is een reactie op De vreemdeling (L’étranger) van Albert Camus uit 1942 en tegelijkertijd een eerbetoon aan het werk van die Franse schrijver en filosoof.
Lees verder “Kamel Daoud – Moussa of de dood van een Arabier (Meursault, contre-enquête)”
De terechte winnaar van de Man Booker Prize 2017 lijkt me.
Lincoln in de bardo van George Saunders gaat over het intense verdriet van de Amerkaanse president Lincoln na het overlijden van zijn zoon Willie. Opgeschreven vanuit de geesten die ronddwalen op de begraafplaats. Hieronder een aantal video’s en luisterfragmenten over Saunders en deze roman.
Vader en zoon samen op een boerderij. Vaste gewoontes geven houvast. Maar de wereld verandert. Criminaliteit rukt op. Een hoer voor troost. En lekker citeren.
De heilige Rita van Tommy Wieringa is een roman die zich afspeelt in de grensstreek. Hoe maak je daar wat van je leven, terwijl de wereld om je heen sneller verandert dan ooit?
Samenvatting van Joe Speedboot Tommy Wieringa. Opgroeien in een dorp in het Oosten van het land. Schrijven. Armworstelen. Vliegen. Rijden met shovels. En strijd om een meisje.
Met Joe Speedboot brak Tommy Wieringa door bij het grote publiek. Zelf was ik ook erg onder de indruk van deze roman over vriendschap en opgroeien in Lomark, een dorp in het Oosten van het land. Ik genoot vooral van de krachtige manier waarop Wieringa zijn personages in een paar woorden tot leven wist te wekken. Inmiddels is het ruim tien jaar geleden dat ik Joe Speedboot voor het eerst las. Een goed moment om de roman weer eens uit de kast te halen.
Een roman waarin de hoofdpersoon wonden openrijt, die toch al nooit genezen waren. Met veel humor overigens.
Me, de hoofdpersoon in De verrader van Paul Beatty, krijgt een slaaf in huis, schildert de grenzen van het opgeheven dorpje Dickens op het wegdek en lanceert het plan de segregatie in het schoolsysteem zichtbaar te maken. Het leefklimaat in Dickens verbetert erdoor. De hoofdpersoon moet zich echter bij het Hooggerechtshof verantwoorden. Lees verder “Paul Beatty – De verrader (The Sellout)”