De hoofdpersoon in En ik herinner me Titus Broederland is de helft van een tweeling. De Titus uit de titel is de andere helft. Aan het begin van de roman wonen ze met hun vader in het bos, afgezonderd van het dorp. Hun moeder is gestorven bij de bevalling. Volgens de strenggelovige regels van de dorpsgemeenschap hadden de kinderen ook gedood moeten worden, want tweelingen zijn duivelskinderen. Hun vader kon dit echter niet over zijn hart verkrijgen en heeft ze in leven gelaten. Het is het begin van een harde strijd om te overleven.
Lees verder “Auke Hulst – En ik herinner me Titus Broederland”
Voor zijn roman De ruiter besloot Jan van Mersbergen het eens over een heel andere boeg te gooien. Hij koos het perspectief van een paard.
Aan het begin van Het smelt zit Eva de Wolf in haar auto. Ze gaat naar een feestje in haar geboortedorp Bovenmeer. In de kofferbak ligt een grote klomp ijs. Dat ijs gaat smelten, zoals de titel van de roman al verraadt. Dit smelten gaat langzaam en dat is precies wat Eva wil. Want later die dag heeft ze het ijs nog nodig om aan haar oude dorpsgenoten een duidelijke boodschap af te geven.
Ik heb I love Dick met veel plezier gelezen. De fictieve driehoeksverhouding die Chris Kraus, een experimentele filmmaakster en haar man Sylvère Lotringer, een bekende professor kunstkritiek, aangaan met ene Dick, socioloog en cultuurcriticus, las ik als een grappige persiflage op de Franse nouvelle vague filmstijl uit de jaren ’60 van de vorige eeuw. En alleen de titel is natuurlijk al geniaal bedacht. Wie durft een boek met groot ‘I love Dick’ op de kaft in het openbaar te lezen? 
Wat is moediger? Je eigen leven en dat van je vrouw en kinderen te sparen door je jaar-in-jaar-uit aan te passen aan de vernederingen van een totalitair regime? Of met een bom in je hand naast een dictator gaan staan? Het is een van de vele vragen waarmee de wereldberoemde componist Shostakovich worstelt in de roman Het tumult van de tijd van Julian Barnes. 
In het café van de verloren jeugd is een van de bekendere romans van Patrick Modiano, winnaar van de Nobelprijs voor literatuur 2014. Het is een roman waarin de namen van Parijse straten, buurten en cafés hun eigen wereld oproepen. Al lezend krijg je zin zelf urenlang door Parijs of een andere grote Europese stad te dwalen. Niet om de grote toeristische trekpleisters te bezichtigen, maar gewoon om beelden van het leven van alledag te verzamelen. 
Het hoofdpersonage Jonathan in Muidhond van Inge Schilperoord is een pedoseksueel. Net vrijgekomen omdat zijn schuld bij een ontuchtzaak niet bewezen kon worden, neemt hij zich voor zich de rest van zijn leven beter te gedragen. Een werkboek, gekregen van een psycholoog in de gevangenis, moet hem daarbij helpen. Maar zonder verdere ondersteuning valt het allemaal niet mee. 
De vlamberken begint op een aardappelboerderij in Noorwegen. De hoofdpersoon woont er met zijn grootvader. Als die grootvader overlijdt, komen er bij de hoofdpersoon veel vragen over zijn eigen verleden naar boven. Bijvoorbeeld over het overlijden van zijn ouders in Frankrijk toen hij nog een klein kind was. Wat is er toen eigenlijk gebeurd? Hij gaat op onderzoek uit. 
De vegetariër vervreemdend en ook intrigerend boek. Over een vrouw die geen vlees meer wil eten en de problemen die dat geeft met haar familie. Man is niet blij. Pa is er ook niet erg over te spreken. In deel twee van het boek heeft de schoonbroer dan weer zijn geheel eigen plannen met deze vrouw. Iets met verf, camera’s, veel bloot en lichamelijke interactie. Daar is zus dan weer niet zo gelukkig mee. 
Fijn dat er nog auteurs zijn die hun best doen iets meer dan alleen een ‘leuk, spannend of aangrijpend verhaal’ te schrijven. De Literatuur met een hoofdletter ‘L’ is terug. Nina Weijers heeft de aftrap gegeven.