De verteller, de ik-persoon in Slaughterhouse Five, begint de roman met de mededeling dat alles min of meer waargebeurd is. Hij vertelt ook dat hij al lang een boek wilde schrijven op basis van zijn ervaringen voor, tijdens en na het bombardement op Dresden. Dit schoot echter niet erg op. Zelfs niet nadat hij met oorlogskameraad O’Hare in 1967 terug naar Dresden was geweest. Lees verder “Kurt Vonnegut – Slaughterhouse Five (Slachthuis Vijf)”
Kurt Vonnegut – Slaughterhouse Five (Slachthuis Vijf)
Een anti-oorlogsroman. In je blootje met Montana Wildhack. Tijd is een illusie. Doodgeschoten vanwege een theepotje. So it goes.
Heart of darkness (Hart der duisternis) van Joseph Conrad is lekker dun. Voor veel scholieren is dat een reden om de novelle op hun literatuurlijst op te nemen. En dat is een uitstekende keus, want Heart of darkness is het bewijs dat goede literatuur ook meer dan honderd jaar later nog fascineert. En dat een boek niet vuistdik hoeft te zijn om er niet over uitgepraat te raken. 
Als je de woorden ‘de aanslag’ leest, denk je misschien direct aan de recente terreurdaden in Europese steden. Of aan het vele malen groter aantal terreurdaden wereldwijd. Of aan de golf van terreur die in de jaren ‘60 en ‘70 in Europa woedde. Sommige grapjassen denken bij ‘de aanslag’ aan de, inmiddels bijna verdwenen, blauwe envelop van de Belastingdienst. Liefhebbers van de Nederlandse literatuur denken echter gelijk aan de roman De aanslag van Harry Mulisch (1927 – 2010) die in 1982 verscheen. Of misschien vooral aan een fiets op de grond, met daarnaast een plasje felrood bloed in witgrijze sneeuw. Want dat iconisch beeld sierde 
Het is misschien onzinnig om Butcher’s Crossing te vergelijken met 
‘De portier is blind’. Keer op keer weet ik zeker dat de openingszin uit Nooit meer slapen zo luidt. Jammer dan. Nul punten. Weer geen bierpakket gewonnen, laat staan eeuwige roem vergaard. Hooguit wat schamper lachende tegenkandidaten. De beroemde openingszin luidt namelijk: ‘De portier is een invalide’. Hij ziet weliswaar ook erg slecht (praktisch niets), maar dat is zeker niet het enige probleem dat deze zwaar gehavende man heeft. Een oplettende lezer is daarmee overigens gelijk gewaarschuwd. Het is niet zonder reden dat het eerste personage in deze roman van Willem Frederik Hermans zo zijn beperkingen heeft. 
Tussen zijn geboorte op 15 maart 1912 in Aalst en zijn sterfdatum op 10 mei 1979 in Erembodegem heeft Louis Paul Boon enorme stapels papier volgeschreven. Zijn romans De voorstad groeit (1943), Mijn kleine oorlog (1947), De Kapellekensbaan (1953), Menuet (1955) en Zomer te Ter-Muren (1956) behoren in ieder geval tot de absolute wereldtop. 
Weinig romans hebben bij een eerste lezing zo’n verpletterende indruk op me gemaakt als Enduring Love (Ziek van liefde) van Ian McEwan. De veelvuldig geroemde Engelse schrijver toont zich in deze roman een meesterverteller. Dankzij meerdere onverwachte wendingen ontneemt hij de lezer vakbekwaam de grond onder diens voeten.