De Da Vinci code van Dan Brown is een soort staalkaart van pageturners.
Ongeloofwaardige personages
En dat De Da Vinci code leest als een tierelier is maar goed ook. Want je het boek ook maar even weglegt en erover nadenkt, besef je gelijk hoe ongeloofwaardig de hoofdpersonages zijn (over het verhaal zelf hebben we het maar niet).
Hier klopt iets niet
Waarom kunnen twee hoofdpersonen met toch een behoorlijke intelligentie samen de meest eenvoudige puzzels niet oplossen? En waarom is sidekick Sophie, met moeilijke studie en ingewikkelde baan, cultureel gezien zo’n onontwikkeld dom wicht?
Het is voor het verhaal
Ongetwijfeld omdat Brown via het hoofsperonsage Langdon ons wil bijpraten over alles wat we over geschiedenis en cultuur moeten weten om zijn theorie te kunnen volgen. Maar met een wat minder slimme sidekick was dat al iets geloofwaardiger geweest.
Scherpe theorie over Walt Disney
Persoonlijk vind ik de verklaring van Langdon dat Walt Disney zijn best heeft gedaan het graalverhaal door te geven aan jongere generaties een hoogtepunt in De Da Vinci code. Assepoester, Doornroosje en Sneeuwwitje gaan over het opsluiten van vrouwen, in The Lion King is het woord SEKS te lezen in rondzwevende stofdeeltjes en zo door. Dat is nog eens een nieuwe interpretatie van bekende verhalen waarmee we aan de slag kunnen.
De meester aan het werk
Het deed me deed denken aan Tarantino’s betoog in Sleep with me waarin hij uitlegt dat Top Gun homo-erotisch is. Oké, Brown is niet zo geniaal als Tarantino, maar vermakelijk is de genoemde passage over Walt Disney zeker. En het is absoluut een goede aanleiding om de meester zelf nog eens aan het woord te laten.
{Hier stond een videofragment, maar YouTube heeft het verwijderd. Je zult dus zelf ff Sleep with me helemaal moeten kijken.}
Vertaling: Josephine Ruitenberg