Ik ben fan van Dimitri Verhulst. Van zijn boeken. En van zijn neiging om bij optredens voor tv, radio of volle zalen zijn geëngageerdheid niet onder stoelen of banken te schuiven. Een goede combinatie van vorm en vent dus.
Kan beter
Als fan durf ik te zeggen dat De laatkomer helaas niet de beste roman is die Verhulst ooit heeft geschreven. Als recensent voeg ik daar graag aan toe dat De laatkomer nog steeds ver uitsteekt boven het gemiddelde leesvoer in een boekhandel.
Veinzen of goedpraten
De laatkomer gaat over een man die doet alsof hij dement is. Dit als ultieme wraak op zijn vrouw, die hij verwijt zijn leven te hebben vergald. Of gaat De laatkomer over een man die dement raakt en op heldere momenten zichzelf een motief geeft voor zijn steeds verwarder gedrag? Ook voor die laatste lezing is misschien wel wat te zeggen. We kijken immers voornamelijk terug en altijd door de ogen van Desiré Cordier, de hoofdpersoon.
Zot, bevrijd en daarna opgesloten
Hoe dan ook, in De laatkomer lezen we over het steeds zotter wordende gedrag van Desiré. Dat levert tal van komische verhalen op. Bijvoorbeeld als hij met een lampenkamp op zijn hoofd door zijn straat loopt. We lezen ook dat hoe meer Desiré afwijkt van `het normale´, hoe bevrijder hij zich voelt. Bijvoorbeeld de dag dat hij in een trein gaat zitten, zomaar ergens heen, om zomaar iets te doen. En we lezen over de praktijken in een verzorgingshuis, wat ons te denken geeft over de manier waarop we met onze ouderen omgaan.
De grap overheerst
Helaas is De laatkomer erg afhankelijk van het ‘grappige´ gegeven dat de hoofdpersoon zijn dementie veinst. De karakters missen de diepgang om je echt te raken. Dat is jammer, maar vermakelijk is De laatkomer in ieder geval toch. En de roman heeft een beginzin die direct tot de klassieke beginzinnen in de Nederlandstalige literatuur hoort. Desiré Cordier komt hiermee met stip binnen in de beginzinnentoptien, vlak achter die koffiehandelaar, die invalide portier en die vader die naar boven is gedaan.