Nature of nurture? Hoe maakbaar zijn gewassen, dieren en mensen? Frank Westerman schreef er een boek over dat voert langs de grote tragedies van de 20e eeuw. Met als rode draad de fok van lippizzanerpaarden.
Is de rode draad interessant genoeg?
Een rode draad die zijdelings met een onderwerp te maken heeft, kan een boeiende manier zijn om populair wetenschappelijke materie tot een begrijpbaar pakketje te binden. Ik schrijf ‘kan’, want er zit een risico aan. Want wat als de rode draad niet interessant genoeg is om te volgen? Dan is het moeilijk om bij te les te blijven. Helaas geld dit wat mij betreft voor Dier, bovendier. Ik ben van veel markten thuis, maar niet van de lippizanerpaardenmarkt. En daar helpt zelfs Westermans vlotte en heldere schrijfstijl niet tegen.
Voor wie van paarden houdt
Houd je wel van paarden? En van de statige adel in Midden-Europa? Dan is Dier, bovendier zonder twijfel een aanrader. Andere lezers beperken zich liever tot de hoofdstukken waarin Westerman zijn rode draad even laat vieren. Bijvoorbeeld als hij schrijft over George Mendel, de eerste persoon die bedacht dat er zoiets als genen moeten bestaan. Zijn theorie was het ontbrekende puzzelstukje dat Darwins evolutieleer nodig had om te verklaren dat erfelijkheid mogelijk is zonder verwatering van eigenschappen.
Verstofte wetenschap
Het bewuste nummer van Verhandlungen des naturforschenden Vereins Brünn waarin Mendel zijn theorie had gepubliceerd, lag lange tijd te verstoffen in meer dan honderd bibliotheken. Dat soort feitjes vormen de leuke wetenswaardigheden binnen de wetenschappelijke wereld. Wie weet hoeveel kennis er op dit moment staat te verweren in onze bibliotheken? Of op ‘hits’ staat te wachten op onze servers? Tijd om van ‘herlezen, herontdekken’ een officieel beroep te maken lijkt me.