Door de knieën is de vierde roman van Freek de Jonge. De man die in de jaren ‘70 het humorvolle geweten van links Nederland was, in de jaren ‘80 dwars door de grenzen van het cabaret heen brak, in de jaren ‘90 zichzelf opnieuw uitvond en in de jaren ‘00 dat alles gewoon nog eens overdeed.
Geen middelmaat
Niet alles dat Freek deed lukte voor de volle honderd procent. Maar de kunstenaar die de gebaande paden volgt, is gedoemd tot middelmaat, zelfs als hij die paden zelf heeft gebaand.
Humor, absurditeiten en woordspelingen
De Jonge is zowel op schrift als in het theater in staat om met humor, absurde vertellingen en scherpe woordspelingen schitterende verhalen te creëren. Ook in Door de knieën zijn ze aanwezig. Dat is het goede nieuws.
Hoe houden we de boog gespannen?
Het slechte nieuws is dat het centrale plot in Door de knieën, de rode draad die alle andere lijntjes bij elkaar moet houden, niet zo pakkend is. Als dat De Jonge op het toneel al eens gebeurt, is dat geen onoplosbaar probleem. Daar bepaalt hij namelijk het tempo. Als toeschouwer heb je geen keus dan je door de meester te laten meevoeren naar de volgende scène.
Een lezer bepaalt zijn eigen tempo
Een lezer bepaalt echter zijn eigen tempo. Hij kan het boek wegleggen en even iets anders doen. Een paar minuten, een paar uur, een paar dagen of voorgoed. En ik ken mensen die dat laatste met Door de knieën hebben gedaan. ‘Te saai’ gaven ze als reden.
Voor de fans
Dit maakt Door de knieën vooral een boek voor de fans denk ik. Volgelingen die aan een openbaring of twee, drie genoeg plezier beleven om door de zwakkere passages heen te lezen. En bij die volgelingen hoor ik ook.
.