De vegetariër vervreemdend en ook intrigerend boek. Over een vrouw die geen vlees meer wil eten en de problemen die dat geeft met haar familie. Man is niet blij. Pa is er ook niet erg over te spreken. In deel twee van het boek heeft de schoonbroer dan weer zijn geheel eigen plannen met deze vrouw. Iets met verf, camera’s, veel bloot en lichamelijke interactie. Daar is zus dan weer niet zo gelukkig mee.
Begrijpen we elkaar?
Uiteindelijk blijft zus de vegetariër het langst trouw. Zelfs als die geheel van het padje en helemaal niets meer etend in een psychiatrische kliniek ligt weg te teren. Maar zal ze haar ook echt begrijpen? De suggestie wordt gewekt van wel. Tegen het einde begrijpt zus dankzij gebeurtenissen uit hun beider jeugd waarom de vegetariër een boom wil zijn (ja, zo vreemd wordt het) en zichzelf wil opheffen.
Sterke persoonlijkheid?
Is je lichaam niet meer voeden en iets willen zijn wat je nooit kunt worden een kwestie van een sterke persoonlijkheid? Nee. Verdient iemand die tegen alle conventies in voor haar eigen wil durft te kiezen veel respect? Dat ligt eraan. Wel als ze geen vlees meer wil eten (al denken ze daar in Zuid-Korea dan weer heel anders over schijnbaar), maar zeker niet als ze zichzelf vernietigt.
Drukke anorexiaklinieken
Dat de zus toch suggereert dat zelfverminking, en uiteindelijk zelfvernietiging, duidt op een overwinning van de vegetariër op haar omgeving, lijkt me een grote misser van dit personage. Laten we hopen dat de conclusie van de zus niet de hoofdboodschap van de roman is. De anorexiaklinieken hebben het al druk genoeg.
Vertaling: Monique Eggermont