Binnen de leesclub hebben we een grote fan van Huraki Murakami. Hij vond het tijd de rest ook kennis te laten maken met deze Japanse meester. Daarvoor koos hij een roman die hij zelf nog niet had gelezen: Ten zuiden van de grens, ten oosten van de zon.
Niet zijn beste werk?
De grote fan gaf het eerlijk toe: Ten zuiden van de grens, ten oosten van de zon viel tegen. Zelf vond ik de roman zeer matig. De reden waarom ik deze mening heb, is weinig literair moet ik bekennen. Ik irriteerde me mateloos aan de liefde van de hoofdpersoon voor de extreem-egocentrische Shimamoto-san.
Weg met mysterieuze vrouwen
Shimamoto-san is een groot mysterie. Voor de hoofdpersoon en voor de lezer. Haar mysterieus gedrag lijkt me vooral bedoeld om een gebrek aan echte inhoud te maskeren. Gesuggereerde diepe gronden dus. Dat is een bekende vrouwenkwaal en zeker geen reden er een boek lang mee te dwepen zoals de hoofdpersoon wel doet. Lekker dumpen in Hakone en nooit meer naar omkijken is mijn advies.
Ze zitten in je hoofd
Ja, ja. Ik begrijp best dat Shimamoto-san voornamelijk in het hoofd van de hoofdpersoon zit. En dat hij in de roman dan ook niet zozeer deze ene vrouw verliest, maar vooral een jeugddroom. Maar het mens irriteerde me dusdanig dat de hele verhaallijn in Ten zuiden van de grens, ten oosten van de zon me eigenlijk niets meer interesseerde.
Probeer gewoon een andere Murakami
Overigens heb ik een groot respect voor de Murakami-fan in onze leesclub en een rotsvast vertrouwen in zijn literaire smaak. Ik zal Murakami dus zeker een tweede kans geven. Maar Ten zuiden van de grens, ten oosten van de zon verdwijnt ‘achter de kast en onder het tapijt’.
.