De weduwetrooster is een boek dat stinkt. Marc Wortmann schrijft zo beeldend dat je als lezer de oude mensen in de roman kan ruiken. Vooral hun ochtendurine.
Langzaam op gang
Verder is De weduwetrooster voor het grootste deel een traag, vervelend boek met veel herhaling. Pas tegen het einde komt er wat leven in de roman. Dan heeft Jan Oltrogge, een dienstweigeraar die zijn vervangende dienstplicht vervult in het verzorgingstehuis, de oude vrouwen gebroken en vertellen ze hem eindelijk hun pijnvolle verhalen over hun leven.
Groots einde
Die alinea’s waarin de oude vrouwen hun verhalen vertellen zijn groots. Ze laten zien hoe de wereldgeschiedenis het eenvoudige leven van deze vrouwen definitief veranderde. Boeiend. Maar daarvoor heb je dan, net als de hoofdpersoon, wel heel veel geduld moeten hebben.
Vertaling: Gerda Meijerink