Voor de derde keer in veertien jaar lazen we een thriller. En wat gold voor De Da Vinci code van Dan Brown en Geboren Verliezers van Elvin Post, geldt ook voor Alex van Pierre Lemaitre: ik raakte van het lezen ervan niet in grote vervoering.
Onbekend terrein
Eerlijk is eerlijk, thrillers zijn onbekend terrein voor mij. Zeker om te bespreken. Wat verwacht ik van een thriller? Spanning? Origineel plot? Een inkijkje in een wereld die ver van mijn dagelijks leven afstaat? Ik weet het eigenlijk niet. Misschien is ‘spanning’, ‘niet willen stoppen met lezen omdat je wilt, nee moet weten hoe het verder gaat’, wel het belangrijkste criterium.
Bookcloser in plaats van pageturner
En op basis van dat criterium valt Alex van Pierre Lemaitre helaas af. In ieder geval deel twee en drie van het boek. Het eerste deel vond ik wel verrassend en spannend. Waarom durf ik niet te zeggen, omdat ik het plot niet wil verklappen. Een thriller waarvan je het plot kent, kan gelijk bij het oud papier. Dit in tegenstelling tot ‘echte’ literatuur als bijvoorbeeld Ziek van liefde (Enduring love) van Ian McEwan of Het boek Henry (Bring up the bodies) van Hilary Mantel. Dat zijn romans die blijven boeien, ook al weet je hoe afloopt. (De relatie gaat naar de kloten bij McEwan en de relatie gaat naar de kloten, plus haar kop eraf, bij Mantel.)
Alex won een prijs
Voor de zekerheid heb ik nog enkele leesclubleden met meer thrillerervaring om hun mening gevraagd. Ook zij waren niet erg positief over het boek. Daar staat tegenover dat Pierre Lemaitre met Alex de CWA International Dagger Award 2013 heeft gewonnen. Een belangrijke prijs voor misdaadauteurs. Misschien heeft de jury van die prijs meer verstand van zaken. Of zijn de leden ervan per definitie enthousiaster over het genre. Of was de jaaropbrengst deze keer zo slecht dat een kinderhand snel is gevuld. Ik weet het niet. Probeer Alex gerust uit als je van misdaad houdt. Ik trek mijn handen voorlopig weer van het genre af.