De hoofdpersoon in Alleen maar nette mensen richt zijn lustpijlen op dikke negerinnen. Commotie alom in de Nederlandse pers. Zelfs Matthijs van Nieuwkerk moest eraan te pas komen. Om de verkeerde reden volgens mij.
Literaire jury’s
De commotie in de media zou moeten gaan over jury’s van literaire prijzen. Alleen maar nette mensen is een vlot lezend en onderhoudend boek. Je kunt er om lachen, je kunt je er ook aan storen. Goed debuut. Maar een van de beste romans van het jaar? Zeker niet. Toch was de roman genomineerd voor de Libris Literatuurprijs en won het De Gouden Uil 2009.
Goed boek, maar het beste?
En met zo’n bekroning lees je het boek toch anders. Dan ga je je bijvoorbeeld storen aan het feit dat de hoofdpersoon ook aan de lezer maar heel weinig van zichzelf laat zien. Aan het feit dat echt alle personages een cliché zijn. En aan flauwe stijlmiddelen als – stop.
Gewoon lezen en over tot de orde van de dag
Er is geen enkele reden om een goede roman hier af te zeiken omdat het de te hoge verwachtingen gewekt door incompetente jury’s niet inlost. Gewoon lezen en lachen of ergeren en dan weer over tot de orde van de dag. Dat kan gemakkelijk. Je leest Alleen maar nette mensen namelijk in een avondje uit.