‘De portier is blind’. Keer op keer weet ik zeker dat de openingszin uit Nooit meer slapen zo luidt. Jammer dan. Nul punten. Weer geen bierpakket gewonnen, laat staan eeuwige roem vergaard. Hooguit wat schamper lachende tegenkandidaten. De beroemde openingszin luidt namelijk: ‘De portier is een invalide’. Hij ziet weliswaar ook erg slecht (praktisch niets), maar dat is zeker niet het enige probleem dat deze zwaar gehavende man heeft. Een oplettende lezer is daarmee overigens gelijk gewaarschuwd. Het is niet zonder reden dat het eerste personage in deze roman van Willem Frederik Hermans zo zijn beperkingen heeft. Lees verder “Willem Frederik Hermans – Nooit meer slapen”
Willem Frederik Hermans – Nooit meer slapen
Een opening om nooit te vergeten. Toch? Onervaren en zonder zelfvertrouwen op expeditie. Wat is waar? Ook de lezer heeft geen idee.
Een andere kant van het verhaal. Dat is Het stenen bruidsbed in één zin. Toen de roman in 1959 verscheen, waren er nog maar veertien jaar verstreken sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog. Voor verwerking van de verschrikkingen die men had meegemaakt was nog geen tijd geweest. Alle ogen waren gericht op de toekomst en wederopbouw. De algemene opinie luidde dat de overlevenden geluk hadden gehad, dus niet mochten klagen. En als er al over de oorlog werd gesproken, was het in duidelijke categorieën: ‘goed’ of ‘fout’. Nuances waren ver te zoeken. Verzetsstrijders en geallieerden waren helden. In alles. Altijd. NSB-ers en Duisters waren misdadigers. Nooit slachtoffer. Zeker niet. 
In De vrije wereld van David Bezmogis staan historische gebeurtenissen centraal die bij veel Nederlandse lezers nauwelijks bekend zullen zijn. De strijd tussen de roden en witten in Rusland bijvoorbeeld. En de emigratie van Russische joden in de jaren 70.
Toen was geluk nog heel gewoon. En homoseksualiteit iets om je vrolijk over te maken. Net als dienders in uniform. 
De ster van Tommy Wieringa is nog altijd rijzend. De auteur werd terecht gelauwerd om 
Godenslaap van Erwin Mortier is een roman van elkaar gelijmde scherven. Een breekbare accentuering van schoonheid. Bewaarplaats voor kostbare herinneringen. Liggend op een bedje modder vol levenswil. Een allesvernietigende voedingsbodem voor meer. Steeds weer. Meer en meer. Lezen! 
Tsja, schrijf je met Knielen op een bed violen onverwachts een bestseller en vooral ook meesterwerk, zijn bij je volgende roman ineens de ogen van de hele wereld op je gericht. Zelfs die van onze leesclub. 
Begeerte heeft ons aangeraakt van Bert Natter is een boek vol kleurrijke personages die zich voortdurend bewegen op de grens tussen genialiteit en gekte. Absurdisme in zijn meest vrolijke, lichtvoetige vorm. Leven en laten leven. 
Paradiso is de naam van een bekende rocktempel in Amsterdam. De hoofdpersoon in de roman van Kees van Beijnum gaat er naar een concert kijken. Dat is leuk.