Joe Speedboot van Tommy Wieringa is een fijn boek. De bespreking ervan in onze leesclub was ook al zo heerlijk. Alsof we vakantieherinneringen aan het ophalen waren.
Hoe ziet domheid eruit?
We spraken bijvoorbeeld over de dag dat Joe aan Frans liet zien hoe domheid eruit zag, nadat hij gewond was geraakt bij het opblazen van de wc. En over het dorp waar men geen onderscheid maakt: Wit is wit. Zwart is zwart. En over hoe Fransje in de kroeg op het einde van de avond zijn rolstoel op de rem zet om te voorkomen dat men hem naar buiten rijdt.
Op medische gronden
En we prezen het drinken op medische gronden. En we lieten onze gedachten gaan over levenswijsheden als:
‘Ik was extatisch en wilde dat het nooit zou eindigen, en dat is meestal het moment dat de tent gaat sluiten.’
En…
Joe Speedboot bestaat uit een overvloed aan geweldige scènes en oneliners. Je zou bijna vergeten dat ze de bouwstenen zijn voor een indrukwekkende roman over vriendschap en opgroeien in een dorp in het Oosten van het land. Op zoek naar verlossing. Iedere dag een stap dichter bij het grote geheim. Maar bij de onthulling daarvan wacht een grote teleurstelling.
Tien jaar later
Lees mijn nieuwe Joe Speedboot recensie. Daarin een samenvatting van de roman, die ik tien jaar later heb gemaakt.